Ο χώρος που χρειάζομαι, είναι ο χώρος που χρειάζεται η καρδιά μου.
Ο χώρος που δημιουργεί για μένα η καρδιά μου για να μπορώ να επικοινωνώ. Ένας υπέροχος χώρος. Ένα υπαρξιακό σαλόνι όπου όλες οι πτυχές μου είναι καλεσμένες.
Στην ησυχία, το πνεύμα, η ψυχή και η διαίσθηση μπορούν και εκφράζονται. Και γω, μπορώ να είμαι σε αυτό παρούσα.
Ο χώρος, η ησυχία.
Η ησυχία, η ηρεμία, η διεκδίκηση του σώματος σε αυτές τις συνθήκες, κάνουν τον απαραίτητο χώρο για να με επισκεφτούν εμπνεύσεις που επιλύουν και διαχειρίζονται καταστάσεις.
Οι καταστάσεις αυτές μπορούν να είναι προσωπικές, συναισθηματικές, υπαρξιακές, επαγγελματικές, πνευματικές.
Ο χώρος αυτός βρίσκεται εύκολα στην φύση.
Η φύση μας δίνει χώρο. Η φύση επιτρέπει την σύνδεση.
Επιτρέποντας την σύνδεση με την φύση, συνδέομαι με την δική μου φύση.
Επιτρέποντας να γίνεται η σύνδεση με τον πιο απλό τρόπο, αυτή δυναμώνει και ενισχύεται.
Ένα απλό περπάτημα, μια ενατένιση ενός τοπίου αρκεί για να ανοίξουν οι πόρτες της καρδιάς μου.
Οι φωνές αν και θέλουν να ουρλιάξουν, τελικά υποκλίνονται στην μεγαλοπρέπεια του πνεύματος.
Του προσωπικού, του συμπαντικού πνεύματος. Υποκλίνονται στην ώσμωση που λαμβάνει χώρα την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος επιστρέφει σπίτι του.
Στην φύση.
Εξόριστοι από το στοιχείο μας κλειστήκαμε σε ψυχικά κουτιά faraday, τάχα για να προστατευτούμε. Κλειστήκαμε σαν τα ποντίκια οικειοθελώς σε υπαρξιακές φυλακές και απαρνηθήκαμε ποιοι είμαστε.
Αποχωριστήκαμε από την « οικογένειά » μας, αποσυνδεθήκαμε από την φύση/φύση μας και ο υπηρέτης θέλησε να γίνει κύριος του Οίκου μας.
Πως να μην ουρλιάξει όταν επιστρέφουμε; Πως να μην φοβηθεί ότι θα χάσει την επιρροή του, πάνω στην οποία έχει στηρίξει την ψεύτικα πλασμένη ύπαρξή του για να πάρει τον έλεγχο;
