Ξεκινώντας το κάθε μου ταξίδι ζητώ να αναγνωρίσω τι δώρο θα μου φέρει.
Εκείνη την φορά το θέμα ήταν το δράμα. Η δραματοποίηση ή η δραματοποιημένη κατάσταση, διάθεση, γύρω μου. Η απαλλαγή από την γκρίνια με λίγα λόγια.
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του δράματος. Και αυτός ήταν ο λόγος που στράφηκε η προσοχή μου σ’ αυτό το θέμα.
Για να ζούμε αυτό που είμαστε είναι απαραίτητο να συνειδητοποιούμε την εσωτερική μας δόνηση. Αυτή που εκπέμπει από μέσα μας ασυνείδητα και σαμποτάρει τα όνειρα και σχέδιά μας.
Τι να σου κάνει η πεποίθηση και η σιγουριά όταν γύρω μας πνιγόμαστε από γκρίνια, αρνητικότητα και αδιαφορία;
Τι να σου κάνουν οι ώρες διαλογισμού πάνω στην αιτία όταν αυτές δρουν εκτρωτικά στις « όμορφες ιδέες » και τα « ιδανικά σχέδια » της καρδιάς και του μυαλού μας;
Βοήθεια! (από μένα την ίδια)!
Ποιά είναι η μαύρη μοίρα που παίζεται στον κινηματογράφο των ονείρων μου;
Μετά από μακροχρόνιες και εξονυχιστικές έρευνες, ανακάλυψα ότι αυτό που λειτουργούσε ως σαμποτέρ στην ζωή μου δεν ήταν παρά μια παλιά θαμμένη δόνηση μιας επιθυμίας για δραματοποίηση.
My Drama Queen!
Την είχα απωθήσει και είχα ξεχάσει ότι είχε την τάση να γυρνά την δράση σε τραγωδία… ή κωμωδία, ανάλογα την στιγμή και την διάθεση για πολικότητα. Και εφ’ όσον δεν μπορούσε να λειτουργήσει άμεσα επάνω μου, λειτουργούσε στο περιβάλλον μου.
Για να μην χάνομαι…
Το δώρο λοιπόν του συγκεκριμένου ταξιδιού είχε να κάνει με την απελευθέρωσή μου από το δράμα και τα σκαμπανεβάσματά του. Να βιώνω και να διακρίνω τα πάντα με χιούμορ και θετικότητα.
Να είναι μικρά. Ομαλά.
Να βλέπω το φως και να γυρνάω την πλάτη στον πόνο. Να μην δέχομαι να μετέχω στο παιχνίδι και να μην καταναλώνομαι από αυτό.
Να φύγει το δράμα από την Queen μου.
Ήταν δύσκολο να αναγνωρίσω τον σαμποτέρ μου γιατί ήταν κάτι που δεν μου άρεσε.
Και αυτός είχε γίνει σκιά μου.