Με την συνείδηση να διευρύνεται ο κόσμος αλλάζει στα μάτια μας.
Κρυμμένοι εσωτερικοί θησαυροί, και άλλα τόσα κουφάρια αναδύονται. Μεταμφιεσμένες σκέψεις και συναισθήματα που μπλόκαραν πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και δυνατότητες, για την επιβίωσή μας.
Μηχανισμός αυτοσυντήρησης που για κάποιον λόγο είχε την εντύπωση ότι κάνει το καλύτερο και όχι το απαραίτητο. Που ίσως να μην ήμασταν σύμφωνοι σε μια τέτοια αντίδραση. Που προφανώς, κάτι βαθιά μέσα μας ήταν, εφ’ όσον συνέβη αυτό που συνέβη, με τον τρόπο που συνέβη. Αυτό το κάτι που είχε την πεποίθηση ότι θα μας σώσει, που δεν είχε τον χρόνο για συζητήσεις και συνειδησιακούς διακανονισμούς. Που ήξερε τον μοναδικό τρόπο!
Πως να κακίσεις αυτό που σε έσωσε; Πως να ξεμπερδέψεις με τις ριζούλες που έχουν μείνει στις αρνητικές πεποιθήσεις που εξακολουθούν να δίνουν βλάστηση σαν ένα αγριόχορτο σε περιποιημένο κήπο;
Τόσος κόπος για το ξερίζωμα. Τόση ενέργεια για το καθάρισμα. Και αυτές περήφανες βαθιά στην θέση τους να περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες να δυναμώσουν και να βλαστήσουν.
Αλλάζοντας τον τρόπο εστίασης της ενέργειας, αποφασίζοντας την αποδοχή της κατάστασης, επιλέγοντας την διοχέτευση της ενέργειάς μας στην δημιουργία της πραγματικότητάς μας, οι ρίζες έρχονται στην επιφάνεια από μόνες τους. Χωρίς κόπο, χωρίς πόνο. Χωρίς δράμα για το πριν και το μετά. Σαν ένα καλωσόρισμα καλοπροαίρετο για να πάμε στο παρακάτω κεφάλαιο της ζωής μας.
Εστιάζοντας στην αυθεντικότητα, επιτρέποντας την δεκτικότητα στο καλύτερο για μας, μέσα από μια στάση δονητικής αναμονής, οι κρυσταλλώσεις λιώνουν μπροστά στα μάτια μας.