Αναμφισβήτητα κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται μια τεράστια ποσότητα δύναμης για να καταφέρουν να δουν με συμπόνια τον εαυτό τους.
Υπάρχουν κάποιοι που δείχνουν έλλειψη συμπόνιας στον εαυτό τους γιατί δεν νοιώθουν ότι το αξίζουν. Η συνειδητοποίηση της άσχημης και αρνητικής συμπεριφοράς τους ως προς τρίτους δρα σαν μπούμεραγκ. Ψάχνουν για τρόπους άμεσους ή έμμεσους για να διορθώσουν τα λάθη τους. Η έλλειψη συνείδησης της συμπεριφοράς τους, όπως επίσης και η ιδιοτελής τους φύση, τους έκανε να αδιαφορούν για το αντίκτυπο των πράξεων τους.
Όταν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ευθύνη τους για τον πόνο που προκάλεσαν, νοιώθουν άσχημα και δυσκολεύονται να συγχωρέσουν τον εαυτό τους.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που όχι μόνο δεν έχουν κάνει εσκεμμένα κακό στους άλλους, αλλά αντιθέτως κάναν τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουν τους άλλους. Αυτοί που οδήγησαν την ζωή τους σε ένα είδος ασιτίας για να βρίσκονται στο πλάι των ανθρώπων που ποτέ τους δεν τους ζήτησαν βοήθεια. Βοηθούσαν ωθούμενοι από το οποιοδήποτε εσωτερικό τραύμα, να δώσουν αυτό που δεν έλαβαν, και να προλάβουν ανάγκες για τις οποίες οι ίδιοι ποτέ δεν θα τολμούσαν να ζητήσουν βοήθεια. Λίγο η περηφάνεια, λίγο η αδιαφορία των άλλων, θέλησαν να μαντέψουν ενδεχόμενες παρόμοιες ανάγκες αυτών που ένοιωθαν ότι είχαν ανάγκη την βοήθειά τους.
Αυτοί οι άνθρωποι που γονατίζουν από την αρνητική συμπεριφορά και πράξεις προς τον εαυτό τους, είναι αυτοί που δυσκολεύονται περισσότερο να αποδεχθούν ότι για να θεραπεύσουν τις εσωτερικές τους πληγές οφείλουν να νοιώσουν συμπόνια και αγάπη για τον εαυτό τους.
Γι’αυτούς είναι εύκολο να συμπονέσουν τους άλλους και να στερηθούν για να τους βοηθήσουν, τους είναι όμως δύσκολο να αναγνωρίσουν ότι αξίζουν την αγάπη του εαυτού τους και όχι την κριτική του. Είναι ίσως ένα είδος εθισμού, ίσως ανάγκης, στην αντίδραση και την εμπόλεμη εσωτερική κατάσταση για να μάχονται, με τον εαυτό τους. τους είναι δύσκολο να αναγνωρίσουν ότι αυτοί οι ίδιοι, πρώτοι, καταδίκασαν τον εαυτό τους, σε ανίκανους και αδύναμους. Αυτοί οι ίδιοι αρνήθηκαν την «θεία πρόνοια» που τους βοήθησε να βρουν τον δρόμο τους και γρήγορα την απαρνήθηκαν σπαταλώντας την, χωρίς σεβασμό και διάκριση. Επιμένοντας να βοηθήσουν αυτούς που έπρεπε να βρουν τον δρόμο μόνοι τους. Να ζήσουν τις εμπειρίες τους.
Αυτοί λοιπόν δυσκολεύονται να συμπονέσουν και να αγαπήσουν τον εαυτό τους, γιατί αν το κάνουν θα πρέπει να παραδεχτούν ότι, έστω και άθελά τους, είχαν μια συμπεριφορά αρνητική με αρνητικά αντίκτυπα σε άλλους αλλά κυρίως στον εαυτό τους.
