Πως να απομακρυνόμαστε από ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς να μπαίνουμε στην διαδικασία της κριτικής;
Πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους ή/και καταστάσεις που νιώθουμε ότι κάτι δεν μας κάνει, κάτι δεν μας πάει καλά. Όταν πρόκειται για μια εσωτερική αίσθηση που έρχεται σε αντίθεση με την εξωτερική εικόνα που προβάλεται, έχουμε την τάση να εκλογικεύουμε.
Ψάχνουμε να βρούμε μια δικαιολογία για να αποδεχτούμε κάτι που ουσιαστικά δεν θέλουμε, ή για να απομακρυνθούμε βρίσκοντας αιτίες και αφορμές που θα μπορούσαν να εξηγήσουν την απόφασή μας.
Αυτή η εσωτερική αίσθηση που τείνει να μας ενημερώνει ότι κάτι δεν πάει καλά, πρόκειται για την αίσθηση μη συμβατικότητας με κάποιον άνθρωπο, κάποια κατάσταση.
Η αίσθηση μη συμβατικότητας δεν χρειάζεται εκλογίκευση.
Η διαδικασία της εκλογίκευσης, μας ανοίγει την πόρτα στην κριτική. Αρκεί να παραδεχτούμε την έλλειψη του μεταξύ μας συντονισμού και να συνεχίσουμε την ζωή μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε όλοι. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι, αν δεν συμφωνούμε, να είμαστε αντίθετοι.
Κρίνοντας κάποιον δεσμεύουμε μια ποσότητα της ενέργειάς μας σε κάτι που θα συνεχίζει να μας καταναλώνει ασταμάτητα. Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Συντονιζόμενοι με την συχνότητα της κριτικής νιώθουμε την ανάγκη να κρίνουμε όλο και περισσότερο, να γκρινιάζουμε, να εκνευριζόμαστε….
Μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να μην ταιριάζουμε με κάποιους, να μην συμφωνούμε, να μην θέλουμε να συμμετέχουμε χωρίς να χρειάζεται να ξέρουμε το γιατί.
Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί, να μην ταιριάζουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι.
Είμαστε όλοι ‘Ενα, με την ιδιότητα της ατομικής έκφρασης.
Οι διαφορές μας υπάρχουν για να μας ενώσουν. Να μας δώσουν την ευκαιρία να εξελιχθούμε μέσω της διαφοροποίησης και η διαφοροποίηση οδηγεί στην εξέλιξη.
Στους άλλους βλέπουμε τον εαυτό μας. Βλέπουμε στοιχεία για τα οποία είμαστε συνειδητοί ότι έχουμε. Στοιχεία για τα οποία είμαστε συνειδητοί ότι δεν τα χρειαζόμαστε. Στοιχεία τα οποία θα θέλαμε να έχουμε.
Γι’αυτό προτού κρίνουμε ας σκεφτούμε:
Τι βλέπουμε από τον εαυτό μας στον άλλον που μας βάζει σ’αυτή την διαδικασία;
Τί είναι αυτό που δεν αγαπάμε από τον εαυτό μας;
Ποιό είναι αυτό το κενό που μας ωθεί στο κλείσιμο του εαυτού μας, και στην ανάγκη να θέλουμε να ελέξουμε;
Ποιός είναι ο φόβος μας;…….